Historia Zgromadzenia

Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej jest instytutem zakonnym założonym 17 kwietnia 1930 roku w Puszczykowie koło Poznania dzięki staraniom Czcigodnego Ojca Józefa Chryzostaoma Małysiaka SDS i Współzałożycielki – s. Ireny Parasiewicz. Od dnia 11 grudnia 1991 roku jest Instytutem na prawie papieskim. Pierwszorzędnym i podstawowym celem Sióstr jest naśladowanie Chrystusa w duchu św. Franciszka przez zachowywanie ślubowanych rad ewangelicznych; czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, aby na tej drodze osiągnąć doskonałą miłość. Zadaniem podstawowym, zgodnie z wolą Ojca Założyciela jest współpraca z Kościołem lokalnym w dziedzinie duszpasterstwa. Siostry żyjąc duchem Betanii, gdzie obecny był Chrystus i u Jego stóp zasłuchana Maria oraz posługująca Marta, wypełniają następujące zadania: jako katechetki, organistki, zakrystianki i siostry przy parafii; pracują pomocniczo dla kapłanów na plebaniach, w domach rekolekcyjnych lub innych instytucjach Kościelnych; siostry wykonują wszystkie inne prace służące zbawieniu dusz ludzkich i rozwojowi Królestwa Bożego na ziemi.

Duch, który ożywia Siostry Rodziny Betańskiej czerpie swoją siłę z miłości Zbawiciela, który przyszedł, aby służyć wszystkim, a zwłaszcza ubogim, cierpiącym, i zagubionym w życiu. „Chciałbym powiedzieć coś na temat przenikania się w waszym życiu dwóch profilów ewangelicznych, które się zarysowały w pobliżu Chrystusa, mianowicie profilu Marii i Marty. Myślę, że w powołaniu waszym oba te profile muszą się spotkać, przenikać i dopełniać. Maria i Marta razem stanowią pełnię waszego powołania”. Takie słowa skierował Ojciec Święty do córek duchowych ks. J. Chryzostoma Małysiaka SDS. Scena opisana w Ewangelii jest przedmiotem nieustannej kontemplacji Sióstr i wyrażania swoim postępowaniem i życiem. Ducha Betanii charakteryzują 3 cechy: uczta, słuchanie, i cud, związane z trzema postaciami Martą, Marią i Łazarzem. Pan Jezus zawsze lubił przebywać w Betanii. Tam byli Jego przyjaciele. Marta, która przygotowywała spotkania od strony organizacyjnej i Maria, która chętnie słuchała Mistrza. Jezus doświadczał tam gościnności i otwartości, akceptacji i zrozumienia.. Mógł tam wejść i przebywać w atmosferze bliskości i intymności z Łazarzem, swoim przyjacielem. Ten duch komunii osób przenikał Betanię –dom Marty, Marii i Łazarza. Dlatego Siostry Betanki będą się starały o tego ducha miłości, aby spełnić swoje zadanie w Kościele – być przy kapłanach i pomagać im. „Każda siostra Betanka zapatrzona w gościnną postawę Marty w Betanii z gorącym sercem i gościnnie otwartym domem przyjmie i ugości każdego odwiedzającego nasz dom zakonny, pamiętając, że poprzez gościa i w nim przyjmuje Chrystusa”. Marta Maria i Łazarz to osoby przeniknięte miłością. Dlatego siostry kształtować będą w sobie ducha Betanii, aby ludzie doświadczający kontaktu i bliskości, czuli się jak w domu, akceptowani, kochani, wysłuchani, przyjęci, rozumiani. To bardzo ważne cechy w pracy duszpasterskiej przy parafii. Trudno zdefiniować to, co promieniuje z tych osób. Potrafimy to jedynie opisać przez wskazanie, że jest swoistego rodzaju jakością odczuwania, mówienia i działania; siłą, która z nich wypływa – emanuje. W niej zawarte są takie cechy jak: łagodność, dobroć, delikatność, przyjaźń, cichość i radość. Jak widać, zjednoczone w nich są wszystkie owoce Ducha, wyszczególnione przez św. Pawła w Liście do Galatów (Ga 5 22n).

„Ośrodkiem życia i wszystkich starań jest Jezus, którego wzór obecności jest w domu rodzinnym w Betanii. Dziś jest wśród sióstr w Najświętszym Sakramencie w każdym domu zakonnym. Dlatego ustawicznie będziemy pamiętać o Jego obecności, pokorze, wyniszczeniu, miłości i bezgranicznym oddaniu się dla nas”. Dlatego siostry z wiarą uwielbiają Jezusa Eucharystycznego. Praca apostolska Betanek związana jest ściśle z kapłanami więc wymiar adoracji trzeba szczególnie podkreślić. „Eucharystia jest nieocenionym skarbem: nie tylko jej sprawowanie, lecz także adoracja poza Mszą świętą pozwala zaczerpnąć z samego źródła łaski”. W szczególny sposób siostry pamiętają, by Jezusowi w Eucharystii wynagradzać za wszelkie doznane zniewagi i wypraszać świętych kapłanów. „Autentyczne życie duchowe wymaga od wszystkich, mimo różnorodności powołania, poświęcenia regularnie, każdego dnia odpowiedniego czasu na głęboką osobistą rozmowę z Tym, o którym wiedzą, że ich kocha, aby z Nim dzielić własne przeżycia i otrzymać światło na dalszą drogę codzienności. Jest to praktyka, która domaga się, aby być jej wiernym, ponieważ jesteśmy stale narażeni na pułapkę alienacji i rozproszenia, pochodzącą ze społeczeństwa”.

Lektura Pisma Świętego jest codziennym pokarmem duchowym Sióstr, słowa bowiem Jezusa winny przenikać serca, by w trudzie dnia codziennego ćwiczyć się w posłuszeństwie, ubóstwie, czystości ze względu na Chrystusa, którego siostry pragną miłować coraz bardziej. Świętości nie można zrozumieć, jeśli się nie rozpocznie od odnowionego słuchania Słowa Bożego. „Konieczne jest zwłaszcza – czytamy w Novo millennio ineunte – aby słuchanie Słowa Bożego stawało się żywym spotkaniem, pomagającym odnaleźć w biblijnym tekście żywe słowo, które stawia pytania, wskazuje kierunek, kształtuje życie”. Prezbiterzy są sługami Słowa Bożego. Dekret Soboru Watykańskiego II o posłudze i życiu kapłanów podkreśla, że czytanie codzienne i słuchanie słowa Bożego, którego uczą innych należy do egzystencji kapłana. Dlatego Siostry Betanki jeśli pragną być pomocne prezbiterom w pracy apostolskiej muszą szczególnie być zakorzenione w Słowie Bożym.

10 września 1959 roku. Siostry Betanki zostały afiliowane do Zakonu Ojców Kapucynów i od tego czasu uczestniczą we wszystkich przywilejach zakonów franciszkańskich, a św. Franciszek z Asyżu został włączony do grona Patronów Zgromadzenia. Duchowość Franciszka bazowała na jego fascynującej osobowości człowieka ogromnie wspaniałomyślnego i szlachetnego, orginalnego i pozbawionego egoizmu, szeroko otwartego na potrzeby innych, człowieka o czystych obyczajach, gardzącego bogactwem, pełnego aktywności, a zarazem głębokiej kontemplacji wielkich tajemnic Bożych. Mówiąc o cechach charakterystycznych duchowości świętego Franciszka, którą realizują również Siostry z Zgromadzenia Rodziny Betańskiej od strony doktrynalnej, teologicznej, trzeba koniecznie wymienić następujące:

• Idea rozumienia Boga jako najwyższego Dobra i Miłości. Płynie stąd szczególne nabożeństwo do Boga-Ojca, i Króla oraz do Trójcy Przenajświętszej. To prowadzi do bezpośredniego kontaktu z Bogiem, którego szczególnym, wyrazem jest duch modlitwy, wyrażający się przede wszystkim w uwielbieniu i dziękczynieniu.
• Idea chrystocentryzmu. Jezus, Chrystus Król jest zawsze w centrum jako bezpośrednia konsekwencja pełnego przyjęcia Ewangelii, która dla Św. Franciszka jest szkołą naśladowania Chrystusa. Szczególnie naśladowania Chrystusa w Jego miłości ludzkiej: ujmującej w betlejemskim żłóbku i bolesnej na krzyżu. Płynie stąd potrzeba kontemplacji człowieczeństwa Jezusa Chrystusa, Jego pokory, ubóstwa i cierpienia.
• Głęboki kult eucharystyczny i maryjny to dalszy rys duchowości franciszkańskiej. Św. Franciszek mówi dosłownie: „Dlatego radzę wam z całego serca, moi panowie, abyście odsunęli na dalszy plan swoje troski i zabiegi i przyjmowali Najświętsze Ciało i Najświętszą Krew Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Obok Chrystusa niezrównaną miłość swą Święty kieruje ku Jego Matce, właśnie dlatego, że dała Ona światu Chrystusa. Wzywa do naśladownictwa ubóstwa Maryi.
• Charakterystyczna jest także idea synowskiego umiłowania Kościoła rzymskokatolickiego. O tej miłości do Kościoła świadczy również wielki szacunek dla kapłanów, potwierdzony także w wielu pismach. „Siostry przyrzekają posłuszeństwo i szacunek Papieżowi i Kościołowi katolickiemu. W tym samym duchu będą posłuszne tym, którzy są ustanowieni do posługi wspólnoty. Gdziekolwiek są i w jakimkolwiek miejscu się znajdują – kierowane duchem i troskliwością – winny spotykać się ze sobą i darzyć wzajemnym szacunkiem”. Ta zachęta ma szczególne znaczenie w życiu Sióstr Betanek, które modlą się za kapłanów i służą im pomocą.

Ewangeliczny wzór życia, który wyraża się w postawie braterstwa, pokory i służby jest zasadniczą siłą działania, a miłość gotowa do posługiwania innym spójnią wspólnoty betańskiej. „Św Franciszek z Asyżu otrzymał natchnienie, że powinien żyć według Ewangelii świętej, służąc Panu w ubóstwie i pokorze. Dlatego Reguła nas zachęca: «Naśladowcy Jezusa Chrystusa za wzorem św Franciszka zobowiązani są czynić więcej i dokonywać większych rzeczy, zachowując przykazania i rady Pana naszego Jezusa Chrystusa, powinni też wyrzekać się siebie samych, jak to każdy obiecał Bogu» (Reguła i życie 1)”. Szczególnie dziś kiedy łatwo jest być instrumentalizowanym przez doraźne potrzeby, tracąc przy tym widzenie całości, zdolność rozróżniania tego, co pilne, od tego, co konieczne; przejmujemy się realizacją tylu projektów, zaprogramowanych przez nas lub które nam proponuje konsumistyczny świat, w którym żyjemy i ryzykujemy, że zapominamy o naszym pierwszym zadaniu, by być „Bożym projektem”. Dlatego Siostry czerpią wzór z Franciszka i Klary, którzy są twórcami duchowości opartej na słuchaniu i natychmiastowym posłuszeństwie Słowu. Pozwalają się oni zaskoczyć, bezbronni, temu Słowu: pozwalają się „de-stabilizować”, aby podejmować wciąż nowe drogi, nie wiedząc, tak jak Abraham, dokąd one ich zaprowadzą (por. Hbr 11,8). Pozwalają się przyciągnąć (łac. adtrahere), kształtować i tworzyć przez Słowo, by dostosować się do jego wymogów, niczemu nie dają się odciągać (łac. distrahere); w końcu sami również stają się żywym i prorockim słowem dla świata, w którym żyją.

Ojciec Święty szczególnie podkreśla, że „Nasze chrześcijańskie wspólnoty winny stawać się prawdziwymi szkołami modlitwy”. Dlatego Siostry poranną i wieczorną Liturgiczną Modlitwę Dnia odmawiają obowiązkowo. Jeśli czas pozwoli niech chętnie odmawiają „Modlitwę w ciągu” dnia oraz w dowolnej porze „Godzinę czytań”. Modlitwa przed spoczynkiem może być zastąpiona modlitwami wieczornymi przewidzianymi w modlitewniku. Liturgia Godzin jest codzienną modlitwą Ludu Bożego. „Na podstawie dawnego zwyczaju Kościół sprawuje w ciągu dnia Liturgię Godzin. W ten sposób wypełnia nakaż Pana, aby zawsze się modlić, a jednocześnie wielbić Boga Ojca i błagać o zbawienie świata”. Każdy kapłan i diakon zobowiązany jest na mocy przysięgi złożonej w czasie święceń diakonatu i prezbiteratu do codziennej modlitwy brewiarzowej. Również Siostry Betanki kochają szczególnie tę modlitwę jako najbliższą sercu kapłanów, którzy użyczają głosu Kościołowi, trwającemu na modlitwie w imieniu całego rodzaju ludzkiego, razem z Chrystusem, który „żyje zawsze, aby się wstawiać za nami” (Hbr 7, 25).

Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej jest poświęcone Chrystusowi Królowi Wszechświata. Dlatego też Kult Chrystusa Króla zajmuje naczelne miejsce w tym Zgromadzeniu. Kształtuje on duchowość sióstr i z niego też wypływa działalność apostolska, polegająca na szerzeniu Królestwa Chrystusa tam, gdzie siostry przebywają. Podstawą wszystkich form istniejącego w Zgromadzeniu kultu Chrystusa Króla jest przede wszystkim okazywanie Bogu i ludziom miłości. „Nie zadowalajmy się nigdy zasadą, aby tylko unikać grzechu, ale pod opieką Matki Łaski Bożej i Świętych Patronów Rodziny Betańskiej z każdym dniem pomnażajmy w sobie seraficzną miłość ku Chrystusowi Królowi w Najświętszym Sakramencie i w każdym człowieku. Jezus Najsłodszy we wspaniałomyślności ubiec się nie da”. Rodzina Betańska istotę Królestwa Chrystusa odczytuje z postawy i nauczania Zbawiciela, który przyszedł aby służyć wszystkim, a zwłaszcza ubogim, cierpiącym, zagubionym w życiu. „Uwalniając się od nadmiernych trosk siostra betanka zyskuje duchową swobodę do miłowania Boga i służenia potrzebującym, w ten sposób naśladuje swojego Króla”. Królestwo Boże ukazane w Narodzeniu Chrystusa O. Założyciel wiąże z Komunią św.: „Bo gdy w Komunii św. Jezus – Król przychodzi do serca ludzkiego, czyż nie wstępuje on do miejsca gorszego od stajni? A mimo to jakże gorąco pragnie przyjść do tych serc naszych”. Ks. Małysiak widzi związek między Bożym Narodzeniem Chrystusa w stajence betlejemskiej i przyjmowaniem Komunii św. Ten sam Zbawiciel, który narodził się w żłóbku betlejemskim, daje się człowiekowi w Komunii św., sam Bóg oddaje się nam zupełnie i bez zasłon. Założyciel zachęca, aby człowiek wprowadził do swojego serca wewnętrzne królestwo Chrystusa i w ten sposób przeciwstawił się szatanowi i jego piekielnemu królestwu. Miłość Boża, która zstąpiła z nieba na ziemię w osobie Jezusa Chrystusa, może wprowadzić Królestwo Boże do ludzkiego serca. Przez miłość, stwierdza ks. Małysiak, serce człowieka stanie się zamkiem warownym, gdzie panować będzie spokój, wiara i cnota. Kult Chrystusa Króla w Zgromadzeniu ma różne formy. Modlitewnik Sióstr zawiera specjalną Nowennę i Litanię do Chrystusa Króla. Na szczególną uwagę zasługuje obchód samej Uroczystości Chrystusa Króla. Siostry przygotowują się do niej poprzez 9-dniową nowennę, przez adorację Najświętszego Sakramentu w noc poprzedzającą tę Uroczystość, a także post w wigilię tego święta. W dzień Uroczystości Chrystusa Króla siostry odnawiają profesję zakonną. Również w ciągu całego roku liturgicznego pamiętają o swoim Patronie. W każdy poniedziałek odmawiają Litanię do Chrystusa Króla, a codziennie akt oddania Chrystusowi Królowi. Pozdrowieniem charakterystycznym sióstr jest: Niech żyje Chrystus Król – na zawsze w sercach naszych. „Król nasz i Pan, aby świat zbawić, ukazał się, modlił i cierpiał w cichości”. Wyobrażano Go sobie bogatym i potężnym, jednak Jego bogactwem jest nie posiadanie, lecz dawanie, nie władza, lecz służba, nie panowanie, ale opanowanie. Przez ofiarę Syna Bóg oddaje to, co ma najdroższego, oddaje samego siebie. Ks. Małysiak stwierdza: ”My jesteśmy bogaci posiadając, bogactwo zaś Boga to wyzbycie się wszystkiego. Naszą siłą jest przewaga, Jego siła, to uniżenie i służba”. Ojciec Założyciel zauważa, że Krzyż jest sztandarem Chrystusa jako Króla i przez Krzyż najpełniej objawia się królowanie Boga nad światem. Dlatego Siostry noszą na swoim habicie metalowy Krzyż z pasyjką. Naśladowanie krzyża jest połączone z przyjęciem różnych trudności: prześladowania, oszczerstwa, ubóstwa, posłuszeństwa, służby dla innych, samotności, choroby, umierania. Wszystkie te formy są istotne dla zrozumienia królestwa Chrystusowego. Konstytucje Sióstr Rodziny Betańskiej, które są programem i drogą życia dla sióstr odwołują się do nauki o krzyżu; odnajdują w nim treści tajemnicy Królestwa Chrystusowego. W Konstytucjach Zgromadzenia czytamy: „Modlitwa i cierpienie na wzór Chrystusa w Ogrójcu i na krzyżu – szczególnie podoba się Bogu i jest zadatkiem przyszłej chwały”. Królestwo Chrystusa w Zgromadzeniu jest także podkreślane i kultywowane poprzez zachowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa i całkowite oddanie się Bogu. Najważniejszą cechą Królestwa Chrystusa Jest miłość. Według nauki Jezusa ma ona polegać na całkowitym oddaniu siebie innym, jak powiedział swoim uczniom: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali jak Ja was umiłowałem” (J 13, 34). Ks. Małysiak mówi, że miłość ma być mężna, ofiarna, życzliwa. Nie może ona być cząstkowa, ani interesowna. Siostry Betanki naśladując Chrystusa Króla starają się o ducha bezinteresownej miłości „Najgłębszym motywem służby sióstr powinno być umiłowanie sprawy Bożej i nadzieja wielkiej nagrody w niebie”.

Pociągającym wzorem dla Sióstr Betanek jest Najświętsza Maryja Panna, która z pokorą przechowywała i rozważała słowa Boskiego Syna, a przekazując Go nam stała się dla nas wszystkich Matką Łaski Bożej. „Żyjąc duchem Maryji, która ze szczególną miłością wypełniła wszystkie posługi dla Jezusa, będziemy świadomie przeżywać bogactwo łaski Bożej i czcić Maryję Bogarodzicę jako Matę Łaski Bożej. Od Niej uczyć się będziemy cnót: posłuszeństwa ubóstwa, czystości, miłości, pokory i służebności”. Głównym świętem patronalnym Rodziny Betańskiej jest wspomnienie Matki Łaski Bożej (8 czerwaca). Historia Kościoła ukazuje nam że często zwracano się do Maryji o wstawiennictwo w różnych sytuacjach życiowych. Dokonywano tego zgodnym głosem, począwszy od najstarszej modlitwy maryjnej „Pod Twoją obronę”, poprzez antyfony i wezwania liturgiczne, aż do ludowych świadectw w postaci wotów, dzisiaj na nowo docenianych. Każda Betanka nie waha się nazywać Maryję „POŚREDNICZKĄ WSZELKICH ŁASK”. Sobór Watykański II jasno wyjaśnił pojęcie pośrednictwa właśnie w odniesieniu do Maryji. Można powiedzieć , że choć Sobór nie ogłosił dogmatu o powszechnym pośrednictwie Maryji, to przedstawił zasady, na których się ona opiera. W 62 punkcie Konstytucji dogmatycznej o Kościele mówi: „Jedyne pośrednictwo Odkupiciela nie wyklucza, lecz wzbudza u stworzeń rozmaite współdziałanie pochodzące z uczestnictwa w jednym źródle. Kościół nie waha się jawnie wyznawać taką podporządkowaną rolę Maryi; ciągle jej doświadcza i zaleca ją sercu wiernych, aby oni wsparci tą macierzyńską opieką, jeszcze silniej przylgnęli do Pośrednika i Zbawiciela”.

W dzisiejszym czasie, podobnie jak w pierwszych heroicznych wiekach Kościoła, w wielu regionach znowu powstają sytuacje utrudniające licznym chrześcijanom życie zgodne z wiarą. Otoczenie jest czasem otwarcie nieprzyjazne, a częściej jeszcze obojętne i głuche na orędzie Ewangelii. Człowiek wierzący, jeśli nie chce ulec naciskowi środowiska, musi znajdować oparcie w chrześcijańskiej wspólnocie. Betania jest miejscem, gdzie każdy powinien znaleźć wsparcie, w specyficznym klimacie duchowym, w świątecznej atmosferze, zaczerpnąć sił w ziemskiej wędrówce. Jezus często odpoczywał w Betanii w gronie przyjaciół, czerpał siły, aby dalej głosić Ewangelię i pełnić wolę Ojca. Ową specyficzną duchowość kształtują patronowie Zgromadzenia. Głównymi świętami patronalnymi Rodziny Betańskiej są; Uroczystość Chrystusa Króla, Matki Łaski Bożej, św. Marii Magdaleny, św. Marty, św. Łazarza, św. Franciszka, św. Józefa, św. Piotra. Czas, forma i sposób przeżywania świętowania, może być dziś szczególnie pomocny chrześcijanom, którym tak trudno wejść w klimat uświęcania niedzieli. Siostry Betanki czerpiąc z skarbca swojego charyzmatu będą ukazywać ducha Betanii, miejsce, a raczej przestrzeń akceptacji i miłości, zrozumienia i wiary, dobroci, zainteresowania bliźnim, na wzór swoich patronów. Św. Jan Chryzostom podpowiada, a zarazem wskazuje na sedno ducha Betańskiego: „Chcesz uczcić ciało Chrystusa? Nie gardź Nim, kiedy jest nagi. Nie oddawaj Mu czci tutaj, w świątyni, odzianemu w jedwabie, aby potem wzgardzić Nim na zewnątrz, gdzie cierpi głód i nagość. Ten kto powiedział «To jest ciało moje», powiedział też «Widzieliście Mnie głodnego i nie daliście Mi jeść» oraz «Cokolwiek uczyniliście najmniejszemu z moich braci, Mnieście uczynili» (...). Cóż z tego, że stół eucharystyczny ugina się od złotych kielichów, skoro On umiera z głodu? Najpierw nakarm Go, gdy jest głodny, a potem możesz ozdobić ołtarz tym, co ci pozostanie”.

Kościół Chrystusowy prowadzi dzieło zbawienia w świecie współczesnym pracując nad jego uświęceniem. Zgromadzenie Rodziny Betańskiej, które jest cząstką Kościoła, ma ustawicznie dawać świadectwo o Bogu i świadczyć o nauce i miłości Chrystusa. Dlatego też siostrom powinna być obca postawa ucieczki od świata, ale również dalekie powinno im być dążenie do utożsamienia się z nim. Siostry zostały wybrane ze świata i wezwane do społeczności zakonnej po to, by lepiej zrozumieć tajemnice Boże i doskonalej miłować Chrystusa w braciach. „Siostry Betanki jako siostry parafialne przez modlitwę i umartwienie winny praktykować apostolstwo wewnętrzne, a przez czynności zewnętrzne, spełniane zawsze i wszędzie dla chwały Bożej i dla dusz zbawienia (...)”Jeśli chce się pozyskać ludzi dla Chrystusa, jeżeli chce się szerzyć Królestwo Boże, trzeba praktykować zarówno apostolstwo wewnętrzne jak i zewnętrzne. Według ks. Małysiaka apostolstwo wewnętrzne polega na modlitwie, na cierpieniu. Zaleca on wszystkim, którzy apostołują, aby za przykładem Chrystusa, który przez 30 lat pracował w ukryciu w Nazarecie zaczynali od takiego wewnętrznego apostolstwa. W swoim dzienniku duchowym zapisał: „Jednak mimo wszystko mimo wszelkie potrzeby naszych czasów, apostolstwo wewnętrzne, a więc apostolstwo modlitwy, cierpienia i umartwienia, będzie zawsze ważniejsze, niż apostolstwo zewnętrzne: słowa, pisma i czynów”. Wiadomo, że za pomocą modlitwy można osiągnąć to, czego nie można osiągnąć własnym wysiłkiem. Nie można głosić nauk i apostołować bez odpowiedniego życia wewnętrznego; kontaktu z Bogiem. Muszą znaleźć się w życiu apostoła takie chwile, w których wyciąga ręce po dar z wysoka, świadomy tego, że wszelka skuteczność jego działania apostolskiego pochodzi od Boga, który go posłał. Aby wychowywać do zadań, które czekają, i odpowiadać na współczesne wezwania, konieczna Bogiem w warunkach, w jakich Opatrzność stawia człowieka. Jest to wejście na drogę paschalną Chrystusa, aby z Nim widzieć troskę o własne zbawienie i o zbawienie innych, do których będą posłane. Siostry w duchu służby współpracują z biskupami, kapłanami i diakonami realizując drogę do świętości w zwykłej codzienności. Wspomina o tym Instrukcja o Odnowionym zaangażowaniu życia konsekrowanego w trzecim tysiącleciu Rozpocząć na nowo od Chrystusa: „Tak więc życie konsekrowane wymaga odnowionego dążenia do świętości, która w prostocie codziennego życia zmierza do radykalizmu Kazania na Górze, do wymagającej miłości przeżywanej w osobistym kontakcie z Panem, w życiu wspólnotowym, w służbie każdemu człowiekowi”.

• nast. »